Het is alweer bijna 3 maanden geleden dat ik ben gestopt met mijn werk als burgemeester van Stichtse Vecht. Bij mijn vertrek liet ik al weten dat ik wat stilte in acht zou nemen. Dat heb ik ook gedaan, maar dat neemt niet weg dat er in
de loop van deze periode veel mensen aan me vroegen hoe het met me gaat. Daarom tussentijds toch een berichtje.
Maar laat ik eerst mijn dank uitspreken voor alle steunbetuigingen die ik de afgelopen tijd heb mogen ontvangen. Al die kaartjes, e-mails, whatsapp berichten, bloemen etc. waren hartverwarmend.
Zoals ik al zei, krijg ik veel vragen over mijn gezondheid. Helaas moet ik op dat gebied minder goed nieuws brengen. Ik schreef eerder al over hoe mijn ziekte kanker langzaam maar zeker mijn lichaam sloopt. Ik bedoelde daarmee vooral hoe
uitzaaiingen op allerlei plaatsen in mijn lichaam hun werk aan het doen zijn. Het gaat daarbij vooral om uitzaaiingen op mijn skelet. Ze veroorzaken daar vooral een soort versnelde vorm van botontkalking. Daardoor neemt de kans op botbreuk snel toe. Mijn lichaam
is een soort kaartenhuis geworden. Gelukkig heb ik tot nu toe nog niets gebroken, maar ik heb wel veel (bot)pijn. Daardoor beweeg ik me steeds slechter. Momenteel kost het me veel moeite om me nog normaal voort te bewegen. Gelukkig krijg ik steun van mijn
huisarts die mij helpt met de pijnstilling die ik nodig heb om de pijn een beetje draagbaar te houden.
Daarnaast merk ik steeds meer dat mijn ziekte veel energie kost. Ik ben heel snel moe. Soms is mijn batterij in de loop van de ochtend al leeg. Ik slaap veel meer en langer dan ik gewend was.
Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, weet ik uit een recent gemaakte CT scan dat er nu ook uitzaaiingen van de longtumor in mijn hoofd zijn aangetroffen. Ondanks het feit dat ik daar zelf nog niets van had gemerkt, was het erg schrikken.
Dergelijke uitzaaiingen maken het risico op functie uitval best groot.
Ik ben maar eerlijk, het gaat niet goed met me. Ik ondervind nu elke dag hoe verschrikkelijk de ziekte kanker is. Het is een oneerlijke strijd geworden, die ik niet meer kan winnen.
Gelukkig ben ik in goede handen van mijn vrouw en kinderen. Eerder schreef ik dat ik ondanks het slechte nieuws van mijn ziekte een bijzondere tijd door maakte. Dat geldt eigenlijk ook voor deze fase. De steun die ik van heel veel kanten
krijg, helpt me om deze moeilijke tijd door te maken. Daardoor ervaar ik nog voldoende kwaliteit van leven. Zolang dat het geval is, probeer ik het vol te houden.
Het gaat u goed.
