Vrijheid

Op 4 mei herdenken wij in Nederland de slachtoffers die sinds de Tweede Wereldoorlog in oorlogssituaties of bij vredesmissies zijn omgekomen voor onze vrijheid en vrede. Met het college van burgemeester en wethouders, de waarnemend voorzitter van de gemeenteraad en enkele fractievoorzitters, proberen we de herdenking in Stichtse Vecht op zoveel mogelijk plaatsen bij te wonen. Zelf ben ik dit jaar aanwezig bij de dodenherdenking in Loenen aan de Vecht.

Voor mijn toespraak heb ik, net als vorig jaar,  de hulp ingeroepen van de jongeren. Ditmaal heb ik aan leerlingen van Regio Scholengemeenschap Broklede in Breukelen gevraagd mijn speech te schrijven. Ik moet zeggen dat ze daar veel werk van hebben gemaakt.

De klas heeft  drie toespraken voorgedragen, die in hun ogen tot de winnaars behoren.  Zij hebben zelf al een keuze gemaakt.  Ik heb deze gevolgd en zal morgen de tekst uitspreken die is geschreven door Rick Rodenburg. De andere toespraken zijn geschreven door Mariselle Pieters en Ward van Elk. Ook hun bijdragen zijn na te lezen op www.stichtsevecht.nl.

Alle drie de toespraken zijn uit het hart van de leerlingen tot stand gekomen. Ik zou het misschien iets anders doen, wat degelijker, ouderwetser in hun ogen. Maar ik vind het belangrijk dat de teksten ook jongeren aanspreken. Ik hecht eraan dat  jongeren bij de herdenking stilstaan bij wat vrijheid betekent en wat er aan vrijheid voorafging. Bij de dodenherdenking zijn immers steeds minder mensen aanwezig die de oorlog zelf hebben meegemaakt. Net als velen van ons kennen de aanwezigen de Tweede Wereldoorlog meestal alleen maar uit de verhalen van grootouders.

Tijdens mijn bezoek aan Broklede twee weken geleden vertelden de leerlingen dat zij door deze opdracht anders tegen vrijheid zijn gaan aankijken.  Ze dachten niet alleen aan de Tweede Wereldoorlog, maar realiseerden zich ook hoe fijn het is om in vrijheid en vrede te leven. Vrijheid is niet vanzelfsprekend, ook al weten wij niet beter. Wij zijn in Nederland wat dat betreft verwend.

De vrijheid om in een democratisch land te leven. De vrijheid dat ik deze column kan en mag schrijven. De vrijheid om mijn mening te geven. De vrijheid om te spreken in het openbaar. De vrijheid van godsdienst. De vrijheid van onderwijs. Er is nog veel meer te noemen.

Ik hoop dat het druk wordt bij de herdenkingen in de verschillende kernen van onze gemeente, en dat jong en oud daarbij aanwezig zullen zijn. Rick Rodenburg zal mij morgen vergezellen. Voor mij blijft één ding in al die jaren onveranderd bij de herdenking. De twee minuten stilte rond de klok van acht uur bezorgt mij elke keer weer kippenvel.

Tot ziens.