Normaal gesproken gebruik ik mijn blog voor onderwerpen uit de provinciale politiek. Vandaag wijk ik daar bij wijze van uitzondering maar eens vanaf. Wat is er aan de hand?
Bijna 30 jaar geleden werd ik lid van de FNV. Tot de dag van vandaag ben ik lid gebleven. Niet omdat ik mijn bond zo hard nodig heb om mijn belangen te behartigen, dat kan ik tegenwoordig heel goed zelf. Wel omdat ik weet dat er nog steeds grote groepen in de samenleving zijn die dat niet kunnen. Mensen die de vakbeweging keihard nodig hebben om voor hun belangen op te komen, om uitbuiting te bestrijden. Ik noem dat solidariteit. Ik ben lid van een vakbeweging omdat ik solidair ben met groepen in de samenleving die het minder goed hebben.
Om dezelfde reden ben ik lid van de Partij van de Arbeid. Ik ben trots wanneer mijn partij zich inzet voor bijvoorbeeld een kinderpardon of wanneer we strijden voor een recht op fatsoenlijk werk voor grote groepen mensen aan de onderkant van de samenleving. Ik ben trots wanneer we belachelijk hoge salarissen in de publieke sector aan banden leggen en ik ben zelfs trots wanneer mijn partij hard ingrijpt in de zorg om daarmee zeker te stellen dat we ook in de toekomst zorg kunnen blijven geven aan mensen die dat nodig hebben. Ik noem dat solidariteit.
Solidariteit is tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend. Ook in de politiek zie je partijen die dit begrip niet meer lijken te kennen. Een partij als 50plus die in de kamer schaamteloos de pensioenrechten van 50 plussers wil beschermen zonder zich af te vragen wat daarvan de gevolgen zij voor de jongere generatie. Soldidariteit is voor mij dat die ouderen die dat best kunnen betalen ook gewoon een steentje bijdragen wanneer dat nodig is om een stelsel voor de toekomstige generatie zeker te stellen.
Gisteren was het congres van FNV Bondgenoten. Op de agenda stond een voorstel van het bestuur voor een fusie. Een belangrijk voorstel voor de toekomst van de vakbeweging en haar leden. Die fusie is in mijn ogen een harde noodzaak om de vakbeweging ook in de toekomst een rol van betekenis te laten spelen voor groepen in de samenleving die dat hard nodig hebben. Die fusie is hard nodig om ervoor te zorgen dat er ook in de toekomt solidariteit blijft bestaan met groepen die dat hard nodig hebben. Die fusie is nodig om ook de jongere generatie aan te blijven spreken.
64,62% van de leden van mijn vakbond is het met me eens, zo bleek gisteren op het congres. Dat is veel, maar niet genoeg aangezien er voor een fusie 2/3 van de leden nodig was. En dus gaat de fusie niet door. Oorzaak is het egoïsme van, wat ik maar noem een '50plus' minderheid die niet bereid is macht in te leveren uit solidariteit met toekomstige generaties. Met hun opstelling ondermijnen ze de solidariteit binnen de vakbeweging en daarmee raken ze het hart van mijn beweging.
Ik heb respect voor het hoofdbestuur dat onder leiding van Ton Heerts plannen presenteerde om de solidariteit op lange termijn zeker te stellen. Ik heb respect voor FNV Bondgenotenvoorzitter Ellen Dekkers die het voorstel gisteren verdedigde voor het congres. Ik roep Ton en Ellen op om het besluit van gisteren naast zich neer te leggen en de fusieplannen gewoon door te zetten. Zij weten zich daarbij gesteund door een grote meerderheid van de achterban. Bovendien zal ik me dan persoonlijk inzetten om ervoor te zorgen dat zij bij het volgende congres als helden worden ingehaald.
Als hij dat niet doet en het bestuur besluit af te treden, dan zal ik dat voorbeeld volgen. Ik wil niet langer lid zijn van een vakbeweging waar het egoïsme regeert en waar de solidariteit met toekomstige generaties ver te zoeken is.
Tot ziens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten