Vonnis

Soms heb je van die weken dat alles tegen zit. Na de beroerde uitslag van de verkiezingen van afgelopen woensdag kreeg ik vandaag het vonnis van de rechtbank in Den Haag in het kort geding dat Henri Lenferink en ik hadden aangespannen tegen het Leidsch Dagblad vanwege een artikel in de krant van 24 december vorig jaar. De uitslag is helder, onze eis tot rectificatie is niet overgenomen. Ik heb begrip voor deze uitspraak; het belang van het recht op vrije meningsuiting weegt voor de rechtert terecht zwaar. Op 11 februari heeft het Leidsch Dagblad – op verzoek van de rechter – in een hoofdredactioneel commentaar aangegeven dat ze verkeerd zaten in hun beschuldiging over het antedateren van een machtigingsbesluit. Ook was in dat stuk te lezen dat ook mij niets te verwijten valt. En daarmee kwam de krant voor een deel tegemoet aan onze eis tot rectificatie van het artikel van 24 december. Maar niet volledig en dat was toen de reden dat we de rechter gevraagd hebben om alsnog te komen tot een uitspraak. Hoewel het Leidsch Dagblad erkende dat zij onwaarheden heeft gepubliceerd, werd in het hoofdredactioneel commentaar de schuld weer bij de gemeente gelegd. In het hoofdredactionele commentaar is het eerdere artikel naar onze mening onvoldoende rechtgezet. Ik vind het jammer dat de rechter dit niet heeft meegenomen in zijn uitspraak. Maar kan niet veel anders dan dit vonnis respecteren.

Vele mensen hebben mij de afgelopen tijd gevraagd waarom we geen genoegen genomen hebben met het hoofdredactioneel commentaar waarin ik immers werd vrijgepleit. Daar wil ik graag op reageren. In de 12 jaar dat ik nu als full-time gemeentebestuurder heb gewerkt stond integriteit altijd hoog in het vaandel. Ik kan met ontzettend irriteren wanneer er ergens in het land weer een collega wethouder een scheve schaats heeft gereden. Dat komt nog veel te vaak voor. Mensen moeten bestuurders op dit punt blind kunnen vertrouwen. De genoemde incidenten stellen dit vertrouwen teveel op de proef.

Ook al hebben mijn tegenstanders wel eens anders beweerd, ik heb in de afgelopen 12 jaar altijd integer gehandeld. Tot dat krantenbericht van 24 december jl. waarin een beschuldiging was opgenomen van fraude, namelijk het bewust onbevoegd sluiten van een overeenkomst. Deze beschuldiging was in mijn ogen zo ernstig dat ik maar twee dingen kon doen t.w. ontslag nemen of aantonen dat de berichtgeving onjuist was. Dat laatste kon alleen via de onafhankelijke rechter. De rechter gaf me op het punt van integriteit gelijk, maar wenste dit niet om te zetten in een plicht tot rectificatie. Wat mij betreft waren de beschuldigingen er ernstig genoeg voor.

Ik hoop dat het Leidsch Dagblad de Leidse politiek in de toekomst kritisch blijft volgen. Ik hoop ook dat ze daarbij de moeite nemen om allerlei geruchten op waarheid te controleren, zeker wanneer deze afkomstig zijn van politieke tegenstanders. Dat is in dit geval helaas niet gebeurd.

Tot ziens.

Nog erger

Het Leidsch dagblad doet vanmorgen in een hoofdredactioneel commentaar een poging om de journalistieke fouten in het schandalige 'opiniestuk' van 24 december recht te zetten. Positief is dat de krant nu toegeeft dat mij helemaal niets te verwijten valt wanneer het gaat om het ondertekenen van de huurovereenkomst van de Stadsgehoorzaal. Wat mij betreft is hiermee ook de basis voor het betreffende artikel komen te vervallen.

In de laatste alinea geeft de hoofdredactie echter aan dat het feit dat zij onwaarheden publiceerde een gevolg is van het feit dat ze van mij onvoldoende informatie hadden gekregen waaruit het tegendeel van hun stelling bleek. Met deze laatste alinea maken ze het zo mogelijk nog erger dan in het stuk van 24 december. Wat mij betreft moet de rechter in kort geding nu maar snel met een uitspraak komen.

Tot ziens.

Kort geding

Na een korte nacht was ik vanmorgen om 08;00 uur alweer onderweg naar het Haage Paleis van justitie voor het kort geding van de Gemeente Leiden tegen het Leidsch Dagblad. De zaak is nog niet afgerond. Voor mij is dat reden om nog even vast te houden aan de tekst 'geen commentaar'.

Tot ziens.

Rectificatie

Het was weer even schrikken vanmorgen bij het lezen van het Leidsch Dagblad. De journalist Binnert Jan Glastra maakte het vanmorgen in zijn krant wel heel erg bont met zijn 'opiniestuk' onder de titel Witteman weer in de fout? (let op het vraagteken!)

Ik zal hier volstaan met de tekst van het persbericht zoals dat vanmiddag namens de burgemeester is uitgegaan:

Persbericht
24 december 2009
091224-c


Burgemeester eist rectificatie van artikel in het Leidsch Dagblad

De burgemeester van Leiden eist rectificatie van een artikel in het Leidsch Dagblad bij de hoofdredactie van de krant. Hij neemt afstand van de onwaarheden en onjuiste veronderstellingen in het stuk. De burgemeester heeft vandaag een brief aan de hoofdredactie geschreven waarin hij aangeeft dat hij het artikel tendentieus vindt en onterecht beschadigend voor de betreffende bestuurder.

Het Leidsch Dagblad publiceert vandaag een opiniebijdrage van een van zijn redacteuren met als kop ‘Witteman weer in de fout?’. In dit stuk wordt de suggestie gewekt dat het huurcontract met de stadsgehoorzaal door wethouder Witteman getekend zou zijn zonder mandaat van de burgemeester. Dat is volstrekt onjuist.
Het mandaat is opgesteld op 8 september en ondertekend door de burgemeester en op 10 september administratief verwerkt. Bovendien is het huurcontract gemaakt binnen de kaders van het openbaar collegebesluit van 9 december 2008. Deze informatie is bij het artikel kennelijk bewust buiten beschouwing gelaten. Op basis van dit mandaat en het betreffende collegebesluit is het huurcontract vervolgens op 11 september ondertekend door wethouder Witteman. Dit is al eerder, echter zonder resultaat, toegelicht aan de journalist.

Ook staan er in het artikel vele onjuiste veronderstellingen zonder onderbouwing, niet gestoeld op feiten maar op aannames van de journalist waarbij geen hoor en wederhoor is toegepast. Dit is aanleiding voor de burgemeester om een rectificatie te eisen bij het Leidsch Dagblad. Een opinierubriek is volgens hem geen vrijbrief om feitelijke onwaarheden voor het voetlicht te brengen.


- Einde bericht -


Nu eerst kerstmis.

Tot ziens.

Eindredactie

In januari 2007 kocht de gemeente het voormalig belastingkantoor aan het Stationsplein. Ik schreef daarover eerder op deze plaats. Het oorspronkelijke plan om gemeentelijke diensten in combinatie met het UWV werkbedrijf in dit gebouw onder te brengen kon uiteindelijk niet doorgaan vanwege de hoge kosten die het gevolg waren van de eisen die het UWV stelde aan de inrichting van het 'werkplein'. In plaats van het door de raad beschikbaar gestelde verbouwingsbudget van 3,5 miljoen euro zou deze verbouwing ruim 3 miljoen meer gaan kosten en dat was voor het college niet acceptabel. Omdat de samenwerking met het UWV echter een verplichting is die door de wetgever is opgelegd, konden we niet zomaar afscheid nemen van het UWV en waren we gedwongen om er met elkaar uit te komen. Uiteindelijk, na heel lang praten is dat gelukt, maar eenvoudig was dat niet.

We hebben die oplossing gevonden door te kijken naar de mogelijkheden van het gemeentelijke Stadsbouwhuis aan de Langegracht. Na enig onderzoek bleek dat het atrium van dit gebouw zich wel prima leende voor de opzet die het UWV voor ogen had voor de inrichting van het Werkplein. Bovendien gaat het lukken om naast het UWV en de gemeentelijke Sociale Dienst ook bijna alle andere gemeentelijke diensten die een baliefunctie voor onze inwoners vervullen in dit gebouw te concentreren. Dit in combinatie met de centrale ligging en goede bereikbaarheid van dit gebouw maken het tot een prima oplossing. Het gebouw zal wel flink moeten worden aangepast, de kosten hiervan bedragen zo'n 4,5 miljoen euro. Dit bedrag gaan we echter terugverdienen doordat het UWV de komende 15 jaar gaat zorgen voor extra huurinkomsten. Zo hebben we een mooi 'klantcontactcentrum' voor de inwoners van onze stad zonder dat het extra geld kost.

Om de benodigde ruimte in het Stadsbouwhuis vrij te maken moet een flink aantal andere afdelingen daar vertrekken. Daarvoor komt het voormalig belastingkantoor weer goed van pas. Binnenkort gaat een aannemer in dit gebouw aan de slag om het weer voor gebruik geschikt te maken. Inmiddels hebben we berekend dat dit kan voor het bedrag van 3,5 miljoen dat de raad daarvoor ooit beschikbaar stelde. Naast de medewerkers uit het Stadsbouwhuis zullen ook mensen uit een aantal andere gebouwen verhuizen naar deze kantoorruimte.

Zodra alle verhuizingen achter de rug zijn, kunnen we de vrijgekomen gebouwen, die verspreid over de stad liggen, verkopen. Omdat deze gebouwen gemiddeld veel duurder waren dan het voormalige belastingkantoor realiseren we hiermee overigens nog een structurele besparing van 3 ton per jaar op onze huisvestingskosten.

Als deze verhuiscarrousel achter de rug is, zitten alle ambtenaren in ieder geval voor 10 jaar op de goede plek. Daarna moet volgens afspraak met de raad het voormalig belastingkantoor worden gesloopt om o.a. plaats te maken voor een grote parkeervoorziening. De komende jaren zullen de plannen worden gemaakt voor een definitieve oplossing waarbij een centrale huisvesting voor alle ambtelijke diensten wel erg voor de hand lijkt te liggen.

De komende tijd zal de gemeenteraad haar mening moeten geven over deze plannen. Men is kritisch en dat is wel terecht. Het gaat immers over veel geld en het heeft lang geduurd voor deze oplossing beschikbaar was. Ik hoop dat men uiteindelijk op grond van de feiten tot de conclusie komt dat we een goede oplossing hebben gevonden. Die feiten stonden overigens niet in het Leidsch Dagblad van vanmorgen. Journalist Binnert Glastra koos er vanmorgen voor om alle kosten bij elkaar op te tellen om vervolgens zonder nuances de conclusie te trekken dat het 'Werkplein' de gemeente maar liefst 8,9 miljoen euro gaat kosten. Alhoewel hij goed op de hoogte was van bovengenoemde feiten, koos hij er toch voor om bewust een onjuist verhaal te publiceren. In een telefoongesprek dat ik met hem had, moest ik het doen met de opmerking dat ik niet zijn eindredacteur was. Daar heeft hij gelukkig helemaal gelijk in.

Tot ziens.

Winst

Journalist Robbert Minkhorst (foto) reageerde vanmorgen in zijn column in het Leidsch Dagblad op mijn bericht onder de titel Singelzwem. Hij vroeg zich af waar ik als wethouder Sport al het geld vandaan ging halen om het water schoon genoeg te maken voor zo'n evenement. Ik kan hem gerust stellen, volgens dijkgraaf Doornbos van het Hoogheemraadschap van Rijnland voldoet het water in de singel momenteel aan de kwaliteitseisen voor zwemwater. Daar ligt het dus niet aan.

In zijn artikel beschreef hij verder de financiele tekorten binnen de sportportefeuille. Ik zal hier niet op het hele artikel ingaan, maar 1 punt wil ik wel noemen. Hij schrijft namelijk over het feit dat ons Sportbedrijf jaarlijks zo'n 5,5 miljoen verlies zou maken. Dat hoor ik vaker de laatste tijd. Dat woord verlies klinkt zo alsof de mensen van ons sportbedrijf niet goed hun best doen. Niets is minder waar, vandaar mijn uitleg:

Het negatieve resultaat van het sportbedrijf wordt veroorzaakt door het feit dat wij niet alle kosten van onze sportaccommodaties in rekening brengen bij de sportverenigingen. Dat zou ook niet kunnen. In een stad als Leiden, waar ruimte zo schaars en dus duur, is zouden sporten als bijvoorbeeld voetbal onbetaalbaar worden wanneer wij de kostprijs in rekening brengen. Daarom gaat er in de gemeente jaarlijkse geld van de algemene middelen naar Sport. Totaal ging het in 2008 om circa 5,5 miljoen euro. Dat bedrag kun je uitleggen als verlies van ons Sportbedrijf. Je kunt het ook uitleggen als de gemeentelijk subsidie aan de sportverenigingen en dan is het dus pure winst voor de sport in Leiden!

Tot ziens.

Correctie

Ik kom nog even terug op mijn bericht van gisteren. Vanmorgen heeft het Leidsch Dagblad in een artikel beschreven hoe men men voor het artikel over de stakingsdreiging gebruik heeft gemaakt van een veel te beperkte bron. Sportief!

Tot ziens.

Vuilstaking

De medewerkers van onze reinigingsdienst maken zich zorgen over de toekomst. Dat lieten ze vorige week in een petitie weten aan het college. De belangrijkste aanleiding voor deze zorg is het feit dat wij ons hebben voorgenomen om de werkzaamheden onder te gaan brengen in een apart bedrijf, los van de gemeentelijke organisatie. De huidige medewerkers zullen daarbij in dienst treden bij het nieuwe bedrijf en vallen dus onder een andere CAO. In de petitie vroegen de medewerkers om voor 2 oktober duidelijkheid te verschaffen over de gevolgen die dit voor ze zou hebben.

Naar aanleiding van de petitie heb ik afgelopen maandag als wethouder Personeelszaken een gesprek gehad met een afvaardiging van het personeel. Wat mij betreft een open gesprek dat in een goede sfeer verliep. Ook een gesprek waarbij het mij opnieuw duidelijk werd dat wij in onze rol als werkgever een belangrijke verantwoordelijkheid hebben naar onze mensen. We willen tenslotte ook een goede en sociale werkgever zijn. Aan de andere kant kreeg ik ook de gelegenheid om uit te leggen dat we als gemeente naar de belangen van onze inwoners moeten kijken. Daarom mogen bijvoorbeeld de lasten voor onze inwoners niet meer op lopen dan in andere vergelijkbare gemeenten. Daar zitten dus ook gemeenten tussen die de reiniging hebben uitbesteed aan veel goedkopere externe marktpartijen.

Als reactie op de petitie heeft het college vandaag een brief verzonden aan de medewerkers. Daarin reageren we nog een keer formeel de genoemde punten. Wij gaan de plannen voor het verzelfstandigen van de reinigingsdienst de komende tijd verder uitwerken. De afspraak die we met de medewerkers hebben gemaakt, is dat we daarbij ons best doen om op zo'n kort mogelijke termijn duidelijkheid te geven over de gevolgen die dit heeft voor de medewerkers. Daarbij zullen we als een goede werkgever op een fatsoenlijke manier omgaan met hun belangen. Daar kunnen ze mij en het hele college dus op aanspreken.

Het Leidsch Dagblad speelde bij deze discussie een hele opmerkelijke rol. Tot ongenoegen van een groot deel van de medewerkers lieten zij zich gebruiken als spreekbuis van enkele individuen. Grote koppen in de krant met teksten als 'Vuilstaking dreigt bij Leidens Ontzet' waren het gevolg van deze gebrekkige journalistiek. Daarmee was het Leidsch Dagblad deze week een heel belangrijke bron van onrust binnen de gemeentelijke organisatie.

Tot ziens.

Straf

Op 21 augustus 2007 schreef ik op deze plaats waarom ik had besloten aangifte te doen tegen de Leidse ondernemer Jan Verbaan. Vanmorgen kopte het Leidsch Dagblad 'Zakenman Jan Verbaan krijgt straf'. Als gevolg van o.a. mijn aangifte kreeg hij een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie maanden en een boete van 5000 euro.

Een wethouder staat vaak in het middelpunt van de belangstelling. We nemen elke dag lastige beslissingen, beslissingen waarbij algemeen belang en individuele belangen vaak botsen. Tegenstanders hebben natuurlijk alle recht om duidelijk te maken waarom wij verkeerde beslissingen nemen. In Nederland kan dat gelukkig op heel veel manieren. Als je daar niet tegen kunt, moet je geen wethouder worden. Wanneer deze tegenstanders zich echter met geweld gaan dreigen dan is een kritische grens bereikt. De rechter heeft dat in deze zaak nog eens heel duidelijk gemaakt. Wat mij betreft is deze zaak daarmee afgedaan.

Tot ziens.

Verbouwen

'Verbouwing stadhuis maanden vertraagd' zo kopte het Leidsch Dagblad vandaag. Blijkbaar is vertraging van projecten in deze stad nog steeds nieuws, want naar aanleiding van dit artikel heb ik inmiddels ook de mensen van Radio West aan de lijn gehad.

Aangezien ik als wethouder de eerst verantwoordelijke ben voor de gemeentelijke gebouwen valt ook de restauratie van de 2e etage van het stadhuis onder mijn verantwoordelijkheid. Bestuurlijk gezien een risicovol project omdat ook de werkkamers van de collegeleden op deze verdieping ondergebracht zijn. Er zijn zelfs mensen die onderhoud van de eigen werkkamer zo ongeveer gelijk stellen aan misbruik van gemeenschapsgeld voor privedoeleinden. Zo schreef de immer genuanceerde Toedeledoki op de site van het Leidsch dagblad al direct de volgende reactie:

Ze zorgen wel goed voor zichzelf en de zijnen nietwaar: mooi werkkamertje in het stadhuis, ambtenarenvrindjes in het veel te duur gekochte en verbouwde oude Belastingkantoor, verslaafden in het sjiek verbouwde Joods Weeshuis............. En bewoners maar betalen voor betaald parkeren in Noord, onzinnige schaamlappen enzovoorts............

En dat terwijl bijvoorbeeld de stoelen op de wethouderskamers na vele jaren uitstel van de restauratie tot op de draad versleten waren, de rafel er bij hingen en vele jaren oude bruin geworden vochtplekken zichtbaar waren. Ik schaamde me zo nu en dan om daar de mensen uit de stad op te ontvangen. Ik weet zeker dat Toedeledoki ze zelf allang naar de kringloopwinkel zou hebben gebracht.

Ik doe erg mijn best om juist dit project onder controle te houden. Toch ben ik niet geschrokken van de vertraging bij juist dit project. Het interieur van de 2e etage maakt namenlijk onderdeel uit van het rijksmonument. Restauratie dient daarom onder de strikte begeleiding van een deskundige restauratiecommissie te gebeuren. Stoffen die gebruikt worden om het meubilair te bekleden moet aansluiten bij de stijl die destijds door architect Blaauw is bedacht. En dat is niet altijd makkelijk. De zoektocht naar de juiste materialen neemt zoveel tijd in beslag dat het project in tijd flink is uitgelopen.

Dat geldt overigens helemaal niet voor de financiele kant van deze operatie. We blijven met dit project zorvuldig binnen het beschikbaar gestelde budget, want op is op. Ik weet immers maar al te goed hoe gevoelig het ligt met de eigen kamers.

Tot ziens.

ZZ

Als wethouder Economische Zaken breng ik met enige regelmaat werkbezoeken aan Leidse bedrijven. Voor mij een goede gelegenheid om zo nu en dan een kijkje te nemen achter de schermen van de Leidse economie. Voor de bedrijven een mogelijkheid om eens wat uitgebreider met een vertegenwoordiger van het stadsbestuur van gedachten te wisselen over zaken die voor het bedrijf belangrijk zijn.

Vandaag was ik te gast in het hoofdkantoor van Zorg en Zekerheid, langs de A44 aan de Plesmanlaan. Een middelgrote regionaal opererende ziektekostenverzekeraar en een echt Leids bedrijf met zo'n 450 werknemers in dienst. Niet alleen vanwege het feit dat men in Leiden groot geworden is, maar ook omdat deze zorgverzekeraar heel goed past binnen het zorgprofiel van de Leidse economie. Dat het goed gaat met deze onderneming bleek vanmorgen uit een artikel in het Leidsch Dagblad waarin stond dat men van alle Nederlandse zorgverzekeraars momenteel de mooiste groeicijfers heeft. Volgens de mensen van Zorg & Zekerheid komt dat vooral omdat ze de dienstverlening aan hun klanten buitengewoon serieus nemen.

Zorg & Zekerheid is tenslotte binnen Leiden een van de grootste sponsor van sportevenementen waar onder de Leiden Marathon. Mooi bedrijf dus.

Tot ziens.

Reorganisatie leidt tot chaos bij het Leidsch Dagblad...

Vanmorgen berichtte het Leidsch Dagblad over de stand van zaken met rondom de reorganisatie van de gemeentelijke organisatie. Aanleiding van deze berichtgeving was een brief die het college begin deze week aan de gemeenteraad stuurde.

De betreffende journalist is er in geslaagd om werkelijk alle nuances en positieve signalen over het hoofd te zien terwijl hij alles wat wel goed gaat zorgvuldig uit het artikel weggelaten heeft. Daarmee schetst hij een beeld van chaos binnen de organisatie dat volstrekt niet aansluit bij de werkelijkheid.

Omdat het stuk gisteren al op de site van het Leidsch Dagblad stond, kon ik de betreffende journalist daarover bellen voor het in de krant werd afgedrukt. Hij had zijn artikel geschreven op basis van onze brief, maar had ook zelf links en rechts de nodige informatie verzameld. Daarbij vond hij het niet nodig om mij als verantwoordelijk wethouder Personeel & Organisatie om een reactie te vragen. Toen ik hem verzocht om dan in ieder geval in het artikel voor de krant mijn mening op te nemen vond hij ook dat niet nodig.

Het is niet de eerste keer dat ik ‘onze’ krant moet betrappen op het feit dat men het gebruikelijke principe van hoor en wederhoor vergeet toe te passen. In de afgelopen maand hebben we daar vaker voorbeelden van gezien.

Ook tekstueel zit het allemaal niet zo lekker in elkaar. In het betreffende artikel staan nu zinnen als ‘Het is de gemeente vooralsnog gelukt ervoor te zorgen dat Leidenaars hinder ondervinden van de reorganisatie, wat ook een van de doelstellingen was.’ en ‘De ambtelijke organisatie van Leiden ligt sinds 1 januari volledig overhoop en dat was ook de bedoeling.’ Zelden las ik zoveel onzinnen in een artikel.

Niet alleen de gemeente is bezig met een organisatieverandering. Ook binnen de redactie van het Leidsch Dagblad is het nodige aan de hand. Behalve het feit dat de directie van HDC media met regelmaat overhoop ligt met de werknemers, gaat de hele Leidse redactie binnenkort verhuizen naar een nieuw pand op het Nuon terrein.

Het lijkt er toch sterk op dat de chaos binnen de redactie van het Leidsch Dagblad nu ook gevolgen heeft gekregen op de journalistieke kwaliteit. Ik vertrouw erop dat het allemaal snel weer goed komt.

Tot ziens.

Verrassing

Vorige week schreef ik in mijn weblog een verhaal over het, inmiddels verwijderde, condoomautomaat aan de gevel van het stadhuis. Vooraf twijfelde ik of ik over een dergelijk triviaal onderwerp wel moest schrijven in mijn weblog maar het effect van dit verhaal was veel groter dan ik vooraf had verwacht. Het stuk kreeg in de media veel aandacht en er kwamen veel positieve reacties van onze inwoners. Opeens was er veel belangstelling voor ons voornemen om de kwaliteit van de historische binnenstad de komende jaren flink op te krikken. Daarmee was de opzet van het stukje geslaagd.

Ook vandaag stond er weer een verwijzing in het Leids Dagblad. Journalist Aad Rietveld beschreef in zijn artikel dat de Leidse middenstand een paar weken geleden werd verrast met een gemeentelijk modellenboek waarin precies staat welke reclames wel en niet zijn toegestaan.

Ik viel over het woordje verrast. Het modellenboek gevelreclame is juist een voorbeeld van een voorschrift dat niet door de gemeente zelf is bedacht, maar door de centrummanager samen met de middenstanders is opgesteld. In tal van bijeenkomsten zijn de middenstanders betrokken geweest bij het opstellen van de regels. Middenstanders die zich nu nog overvallen voelen door de nieuwe regels, hebben waarschijnlijk even niet opgelet.

Tot ziens.

Boshuizen

In de Sportbijlage van het Leidsch Dagblad van vandaag trof ik een wedstrijd verslag van de voetbalwedstrijd tussen Concordia Delft en FC Boshuizen. In plaats van een verslag van deze sportieve ontmoeting, was het artikel een grote aanklacht tegen de gemeente. Als wethouder sport voel je jezelf dan natuurlijk direct aangesproken. De club voelt zich blijkens het artikel ernstig bedrogen door de gemeente vanwege het niet nakomen van allerlei beloftes die door voormalige wethouders zijn gedaan. Ook het gemeentelijke sportbedrijf krijgt er flink van langs, vanwege de buitengewoon slechte staat waarin de velden momenteel verkeren. FC Boshuizen won de wedstrijd met 1-0, maar dat was echt het enige lichtpuntje in het hele verslag.
Het spreekt voor zich dat dit verhaal voor mij direct aanleiding was om dit eens goed uit te laten zoeken. Ik zal de bestuurders van deze vereniging binnenkort uitnodigen om te kijken of we hier uit kunnen komen.

Ik kom daar zeker nog op terug.

Tot ziens.

Witteveen

Ik geef het toe, als kersverse wethouder van Sport moet ik veel leren in deze dagen. Door te luisteren naar mensen, bijeenkomsten te bezoeken, rapporten te lezen en in de Leidse Sportwereld rond te kijken probeer ik me snel in te werken.

Niet alleen ik moet leren, de Leidse sportjournalisten moeten ook mij leren kennen. Dat bleek afgelopen zaterdag toen in het bijschrift onder een foto waarop ik de jaarlijkse sportprijs overhandigde aan de waterpolodames van ZVL, mijn naam werd geschreven als Witteveen. Geeft niets dacht ik, toen ik dat las. Ik ben nieuw en dan kunnen dat soort fouten worden gemaakt.

Het betreffende stukje was geschreven door GertJan van Geen. Blijkbaar was hij toch wat geschrokken van zijn fout dat hij vanmorgen in het Leidsch Dagblad een excuus schreef onder de kop Excusez Moi, Wethouder. Sportief dacht ik nog bij het lezen van deze kop, maar dat was ik snel vergeten bij het lezen van de rest van het artikel. Ik viel zo ongeveer van m'n stoel van de rest van het artikel.

Toegegeven, ik kwam tijdens de uitreiking van de jaarlijkse sportprijzen wat laat binnen. Ik heb daarvoor echter voor de hele zaal mijn verontschuldigingen aangeboden en ik heb uitgelegd wat de reden was. Bovendien had ik de organisatie vooraf ingelicht van het feit dat ik pas laat aanwezig kon zijn. De heer Van Geen trekt echter zonder kennis van zaken de conclusie dat mijn late binnenkomst alles te maken heeft met gebrek aan respect van mijn kant. Vervolgens maakt hij me in het stuk belachelijk vanwege de oproep die ik deed aan de aanwezigen om mij suggesties te doen voor onderwerpen die voor hen zo belangrijk zijn dat ik daarmee de komende twee jaar aan de slag zou moeten gaan.

Volgens deze journalist moet ik dat helemaal niet aan de sporters te vragen. Hij weet namelijk precies waar de Leidse sportwereld op zit te wachten. Gewoon de Ronde van het Groene Hart en de Giro d'Italia naar Leiden halen. Wat de heer Van Geen niet begrijpt is dat ik een bestuurder ben die graag met de inwoners in gesprek gaat zodat ik weet waarop zij zitten te wachten. Als wij al genoeg geld hebben om dergelijke geldverslindende activiteiten naar Leiden te halen, dan wil ik weten of ze dat niet veel liever uitgeven aan bijvoorbeeld een verbouwing van de 5 mei hal zodat onze eigen ZZ-Leiden de ruimte krijgt waar zij als topsport organisatie recht op hebben.

Het artikel eindigt tenslotte met een flauwe woordspeling op mijn achternaam. Ik zal me er niet toe verlagen.

Alle begin is moeilijk. Ik moet wennen aan mijn nieuwe rol en de pers moet wennen aan een nieuwe wethouder. Laten we elkaar daarbij wel een beetje blijven respecteren. Dat laatste is precies wat ik miste in het artikel van Gertjan van Geen. Jammer, gemiste kans.

Tot ziens.

Ingezonden brief

Vanmorgen stond in het Leidsch Dagblad een ingezonden brief van Mevr. S. van Noord-Piket uit Leiden. In een stuk onder de kop 'Leiden-Noord steeds minder leefbaar' uit zij haar ongenoegen over hoe in de wijk steeds meer woningen komen. Dit gaat naar haar mening ten koste van groen, speelruimte en leefbaarheid. Ze eindigt haar brief met de hoop dat er eindelijk een wethouder RO komt van een andere partij dan de PvdA, welke ze een betonpartij noemt. Voor mij aanleiding om te reageren, want als we de plannen beter bekijken dan is de kritiek volgens mij zeker niet terecht. Hooguit lijkt het door de huidige bouwactiviteiten misschien zo.

Op dit moment wordt er flink gebouwd aan Nieuw Leyden, waardoor onder andere het basketbalveldje langs de Marnixstraat verdwijnt. Dit wordt in de nieuwbouwplannen ruimschoots goedgemaakt door een nieuw en groter speelterrein in het gebied. Op dit moment wordt dat aangelegd en is dan ook nu nog niet te gebruiken. Het klopt dat in heel het project Nieuw Leyden ongeveer 800 woningen worden gebouwd. Daarvan wordt maar een kwart (200 woningen) gebouwd op de plek waar voorheen zo’n 150 woningen stonden rondom de voormalige Van Hogendorpstraat. Het grootste gedeelte Nieuw Leyden was vroeger een slachthuis en een gedeelte werd gebruikt als opslag voor materialen van het electriciteitsbedrijf. Ontoegankelijke stenige plekken met gebouwen erop. Op die plek komen niet alleen woningen terug, maar ook een singelpark en 2 grote speelterreinen. De woningen mogen door de mensen zelf ontworpen en gebouwd worden. Een groot gedeelte van de nieuwe bewoners komt uit Leiden-Noord. Dit betekent dat een gebied dat vroeger niet toegankelijk was voor de bewoners van Leiden-Noord aan de mensen wordt teruggegeven.

Dit unieke nieuwbouwproject zal verbonden worden met de Tuin van Noord door middel van een groene overkluizing. Dit betekent dat de Willem de Zwijgerlaan over 50 meter lengte onder de grond gaat, daarbovenop komt een groen dek met bomen. Dit groene dek vormt de entree van de Tuin van Noord, die door de verlegging van de Gooimeerlaan ruim 3 hectare groen erbij krijgt. Om een idee te geven, het huidige Noorderpark is ook ongeveer 3 hectare. Het Groenoordhallenterrein, wat voornamelijk een groot parkeerterrein is met een hal erop, wordt omgevormd tot een mooi woningbouwproject met veel water. Bij het Kooiplein worden een politiepost en een Brede School met een groot speelterrein gerealiseerd, waar de buurt gebruik van kan maken. Daarnaast zal in de toekomst ook het winkelarsenaal uitgebreid worden en komen er meer en betere zorgvoorzieningen. Deze grote investeringen doen we juist in Leiden- Noord om die wijk leefbaar te houden. In heel Leiden-Noord komen meer openbare groenvoorzieningen en speelterreinen terug dan er waren. Dit komt omdat terreinen die eerst niet toegankelijk waren, dat nu wel worden. Hiernaast worden veel oude, kleine en slechte woningen vervangen door nieuwe. Er komen ook woningen bij, maar alleen doordat we bouwen op plaatsen waar eerst geen woningen waren, maar ontoegankelijke bedrijfsterreinen. Deze grote verandering kost natuurlijk tijd. Tijdens de bouw zal er zeker overlast zijn en zal er ook tijdelijk misschien minder ruimte zijn, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt als alle plannen gerealiseerd zijn.

Als je naar de feiten kijkt dan denk ik dat het beeld wat Mevr. S. van Noort-Piket schetst niet juist is. Samen met heel veel mensen uit de wijk werken we al jaren samen om van Leiden-Noord een echte prachtwijk te maken. Ik nodig briefschrijfster graag uit om samen met mij een keer in het gebied te gaan kijken.

Tenslotte nog dit. Alle plannen voor Leiden-Noord zijn, nadat ze uitgebreid waren besproken met de wijkbewoners, vastgesteld door de gemeenteraad. De Partij van de Arbeid heeft in deze raad een stevige positie, maar het is zeker niet zo dat deze partij het alleen voor het zeggen heeft. De plannen voor Leiden-Noord hadden in de gemeenteraad een brede steun van bijna alle partijen. Als wethouder ben ik gehouden de besluiten van de gemeenteraad uit te voeren, en dat doe ik ook in Leiden Noord. Het feit dat ik lid ben van de Partij van de Arbeid doet daar niets aan af.

Tot ziens.

Watertoren

Als wethouder Grondzaken ben ik binnen het college verantwoordelijk voor de verkoop van gemeentelijk onroerend goed. Niet het spannendste deel van mijn portefeuille, maar wel een onderwerp dat zo nu en dan flink in de belangstelling staat. Dat komt omdat er af en toe redelijk markante panden tussen zitten. Een van die panden is de watertoren aan de Hoge Rijndijk (zie foto). Voor dit pand hebben zich de afgelopen jaren flink wat gegadigden bij de gemeente gemeld. Gezien het bijzondere karakter van dit gebouw hebben we een tijd geleden besloten dat het uitschrijven van een soort prijsvraag de beste manier is om tot verkoop te komen. In dit geval kunnen geinteresseerden een plan indienen en daarbij een bod doen. De inzendingen worden vervolgens door een deskundige jury beoordeeld. Op die manier is niet alleen de hoogte van het bod maar ook de kwaliteit van het plan van invloed op de uiteindelijke keuze. De organisatie van zo'n prijsvraag vraagt de nodige voorbereiding en omdat dit niet het enige te verkopen gebouw is, zal het nog even duren voor het zover is.

Een tijdje geleden meldde zich een aspirant koper bij mij met een plan om in de toren een hotel te maken. Nadat hij zijn plan had gepresenteerd, heb ik aan hem uitgelegd dat er veel meer gegadigden waren en dat we daarom een prijsvraag zouden organiseren.

Tot mijn verbazing schreef hij deze week een brief aan de leden van de gemeenteraad waarin hij min of meer zijn beklag deed over het feit dat ik niet erg wilde meewerken om zijn plannen te realiseren. Bovendien stonden zijn plannen met de watertoren vanmorgen uitgebreid in het Leidsch Dagblad. Het was duidelijk dat hij geen genoegen nam met het antwoord dat hij eerder van mij kreeg.

Volgend jaar is deze watertoren 100 jaar oud. Een mooie gelegenheid om dan zekerheid te krijgen over de toekomst van dit gebouw. Ik denk dat het gaat lukken om de prijsvraag in dat jaar te organiseren. Plannen zijn er genoeg, dat de beste moge winnen.

Tot ziens

Citizen’s Assembly (2)

Op 25 oktober schreef ik hier een stukje onder de titel Citizen's Assembly. In deze tekst maakte ik een aantal opmerkingen over het feit dat slechts een heel beperkt deel van onze inwoners gebruik maakt van inspraakmogelijkheden bij ruimtelijke ontwikkelingen. De letterlijke vraag die ik in dat artikel stelde was hoe we de inspraak bij trajecten in de Ruimtelijke Ordening zo kunnen organiseren dat alle belanghebbenden een redelijke vinger in de pap krijgen.

Volgens mij was dat een oproep aan mijn lezers om mee te denken over de vraag hoe inspraak toegankelijker kan worden gemaakt voor een veel bredere groep van belanghebbenden. Voor het Leidsch Dagblad was deze tekst aanleiding voor een stukje in de krant van 28 oktober. De kop boven het stukje was 'Witteman: Inspraak gaat te ver'. Via de site van het Leidsch Dagblad zijn inmiddels 30 reacties binnengekomen, de meeste ronduit negatief vanwege het feit dat men denkt dat ik inspraak vooral wil afschaffen. Ook op de andere Leidse sites verschijnen naar aanleiding van de publicaties in de krant allerlei negatieve stukken aan mijn adres.

Vervolgens tref ik in de krant van 1 november een, overigens geweldige cartoon, waar ik word afgeschilderd als de wethouder die niet van inspraak houdt.

Bedankt, vrienden van het Leidsch Dagblad. Jullie hebben me weer eens mooi neergezet. Natuurlijk vind ik het prima wanneer jullie uit mijn weblog schrijven, hoe meer hoe liever zou ik zeggen. Maar alstublieft, probeer de volgende keer in ieder geval de essentie van mijn verhaal over te nemen. In dit geval had de kop volgens mij gewoon moeten zijn 'Witteman: Inwoners beter betrekken bij ruimtelijke plannen'

Tot ziens

Stevig ontbijt

Leiden, stad van ontdekkingen! Ook dit maakte ik in mijn bestuurlijke loopbaan niet eerder mee. U zult begrijpen dat het Leidsch Dagblad van vandaag aan de ontbijttafel vanmorgen onderwerp van gesprek was. Op zulke momenten komen werk en prive wel akelig dicht bij elkaar.


Of het bericht klopt zullen we vanavond zien. Ik kom daar zeker op terug.





Tot ziens.

Krantenjongens

Op 16 juni deed ik op deze plaats een oproep. Ik was voor het zomerreces op zoek naar een aantal adressen voor het lopen van korte stages met als doel dat die mij zouden helpen om mijn werk als wethouder beter te kunnen doen. Eerlijk gezegd had ik toen de verwachting dat er wel een flink aantal voorstellen zouden komen, maar de praktijk was anders. Ik ontving slechts 1 uitnodiging en die kwam van het Leidsch Dagblad. Als gevolg daarvan was ik vandaag de hele dag te gast bij de redactie van het Leidsch Dagblad aan de Rooseveltstraat.

Als lokaal bestuurder hecht ik natuurlijk veel belang aan het bestaan van een onafhankelijke lokale krant. Het is immers een belangrijk medium voor de communicatie met onze inwoners. Daar staat tegenover dat we ook wel eens op manieren in de pers komen die we graag anders zouden zien. Dat maakt de verhouding tussen lokaal bestuurders en de pers soms tot een soort haat/liefde verhouding. Des te bijzonder was het om vandaag eens een dagje mee te draaien met deze mensen.

Het is wat mij betreft een geslaagde stage geworden, die me inderdaad wel geholpen heeft om wat beter te begrijpen wat er zoal nodig is om 'ons' Leidsch Dagblad 's morgens op de mat te krijgen. Hoe men op de redactie aan de Rooseveltstraat dagelijks vecht om een kwaliteitskrant te maken maar ook om de aandeelhouders tevreden te houden. In bedrijfsmatig jargon, met zo min mogelijk kosten, zoveel mogelijk lezers bedienen. Ik heb daardoor mijn romantische voorstelling van de gewiekste onderzoeksjournalist, die weken aaneen onderzoeken doet om uiteindelijk de misstanden haarfijn aan de orde stellen een beetje moeten laten varen. Dat neemt niet weg dat ik een groep mensen aantrof die met enthousiasme hun krant maken en die betrokken zijn bij wat er in de stad gebeurt.

Dat journalist een heel ander vak is dan wethouder werd me gedurende de middag duidelijk. Ik moest een aantal zaken natrekken om te zien of er mogelijk een artikel in zat. Een daarvan was een mevrouw die een conflict had met haar huisbaas. In plaats van het schrijven van een aardig artikel gebruikte ik het gesprek vooral om oplossingen te zoeken voor de geschetste problemen. Morgen gewoon weer op het Stadhuis, problemen oplossen.

Tot ziens.