Bewogen en bijzonder

De laatste dagen van 2017 zijn aangebroken. De tijd gaat snel. Tussen kerst en oud en nieuw probeer ik altijd een moment te vinden om terug te blikken op het afgelopen jaar. Ik ontkom er niet aan om te vertellen dat 2017 voor mij persoonlijk een bewogen, maar zeker ook een heel bijzonder jaar is geweest. Nadat ik eind april hoorde dat ik ongeneeslijk ziek ben, heb ik enorm veel steun gekregen, niet alleen van mijn naasten, familie en vrienden, maar ook van talloze mensen die ik niet of nauwelijks ken. Honderden kaartjes, brieven, appjes en mailtjes heb ik ontvangen van mensen die meeleven.

Ik heb zelfs tekeningen van kinderen gekregen, waarop ze schreven dat ik snel weer beter moest worden. Bij mij thuis staat een grote mand met alle berichten die ik ontvangen heb. Ik koester ze stuk voor stuk. De reacties zijn hartverwarmend en ik ervaar ze als steun in de rug om door te gaan met mijn werk als uw burgemeester. Voor wat betreft mijn ziekte blijft het beeld stabiel. De strategie van tijdrekken werkt nog steeds en dat is mooi.

Dit jaar is er veel gebeurd in de wereld. We leven in een politiek gezien turbulente en enerverende tijd. 2017 was een verkiezingsjaar voor veel landen in Europa. In Nederland gingen we in maart naar de stembus. De Fransen kozen in het voorjaar een nieuwe president en een nieuw parlement. De Engelsen mochten in juni naar stembus voor vervroegde verkiezingen die in het teken van de Brexit stonden. Onze oosterburen kozen in september een nieuwe volksvertegenwoordiging. De Oostenrijkers deden dat in oktober.

Wat mij opvalt bij de uitslagen van deze nationale verkiezingen is dat veel mensen zich niet gehoord lijken te voelen. Vooral uit onbehagen hebben zij bewust buiten de gevestigde orde gekozen. Dit begon al met de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten eind 2016. Het lijkt steeds vaker te gaan over gevoelens en beeldvorming, en minder over feiten. Daardoor lijkt de nuance soms te ontbreken.

Onbehagen is van alle tijden, het hoort ook bij de samenleving. Het uit zich vandaag de dag alleen op minder conventionele wijze. De rol van de traditionele kanalen is overgenomen door de sociale media, waar (negatieve) emoties razendsnel gedeeld worden, en zo dus meer bereik hebben dan voorheen. Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar ik denk dat onbehagen een constructieve functie heeft in de democratie: het houdt politici en beleidsmakers scherp en het voorkomt dat groepen in de samenleving structureel niet gehoord raken.

Ik vind dan ook dat juist gemeentebestuurders, die dicht bij de lokale samenleving staan, die gevoelens van onbehagen niet moeten beschouwen als het einde van het debat, maar als het begin. Dat komt de lokale democratie ten goede. Ik hoop dan ook dat u ook in 2018 niet zult ophouden met het delen van uw mening. Dat kan per e-mail, telefonisch, maar ook via Twitter en Facebook. We horen graag van u.

Tot ziens.