Tweede Lely

Het is vandaag alweer een week geleden dat ik samen met mijn drie collega gedeputeerden ontslag indiende. Sinds die tijd gaan we door het leven als demissionaire bestuurders. Dat betekent dat wij ons vooral bezig houden met de 'lopende zaken'. Welke zaken dat precies zijn staat nergens beschreven, maar algemeen uitgangspunt daarbij is dat we geen dingen doen waar we een politiek probleem mee kunnen krijgen. Dus geen beslissingen nemen in gevoelige dossiers, geen nieuw beleid ontwikkelen en geen politiek controversiële uitspraken doen.

Kortom, wij moeten ons een beetje gedeisd houden. Dat is ook van toepassing op wat ik schrijf in mijn weblog. Beetje saai dus, maar het is niet anders.

Wat ik wel kan doen is iedereen bedanken voor de reacties die ik kreeg naar aanleiding van de gebeurtenissen. Die geweldige bos rozen van de PvdA raadsfractie uit Lelystad, maar ook die meer dan honderd positieve berichten via twitter, sms, whatsapp, email en per telefoon. De geweldige steun vanuit mijn eigen statenfractie en last but nog least bedankt ik mijn collega's in het college van Gedeputeerde Staten voor alle collegialiteit die ik van hen mocht ervaren. We zijn het afgelopen jaar een goed team geworden.

Het mooiste inhoudelijke compliment kwam misschien wel uit het dagblad Trouw van afgelopen maandag. Onder de kop 'Flevoland mist een tweede Lely' schreef Wilma van Meteren o.a. het volgende:

'Niemand kan het provinciebestuur verwijten niet als een leeuw gevochten te hebben voor het natuurgebied, tot bij de hoogste rechter. Het past in de trent van zelfbewuste provinciaal bestuurders die botsen met Den Haag om iets te bereiken voor de lokale gemeenschap.'

Minder leuke reacties waren er ook, vooral via de sociale media en bijna altijd anoniem. Mensen die me elke vorm van vernedering toewensen en zich vooral druk maken over mijn wachtgeldregeling. Ze doen maar.

Ondertussen wacht ik keurig het moment af waarop Provinciale Staten een nieuw college gaan installeren. Tot die tijd handel ik de lopende zaken af en zal ik me een beetje inhouden.

Tot ziens.