Buikpijn

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste bijdrage in dit dagboek publiceerde. Wees gerust, het feit dat ik een tijdje afwezig was op deze plaats was geen stil protest tegen het feit dat ik me als lid van het Leidse college van B&W niet inhoudelijk mocht mengen in het debat rondom het RijnGouwelijn referendum. Dat het college in deze discussie buiten spel zou staan wist ik immers toen ik bijna een jaar geleden positief reageerde op de vraag of ik in Leiden wethouder wilde worden. Mijn afwezigheid had meer te maken met de nasleep van mijn verhuizing naar Leiden.

Aan de andere kant wil ik wel bekennen dat het voor mij zo nu en dan knap moeilijk was om mijn mond te houden over een onderwerp wat me zo na aan het hart ligt als juist die RijnGouwelijn. Gelukkig kon ik nog wat troost vinden in het feit dat trouwe lezers van mijn dagboek zo af en toe nog eens terug konden bladeren naar de periode voor mijn wethouderschap toen ik als regionaal portefeuillehouder Verkeer & Vervoer nog vrijuit mijn mening kon schrijven over deze lijn. Het voelde dan ook als een bevrijding toen ik gisterenavond, even na negen uur, voor de microfoon van Radio West weer eens mijn mening kon geven over dit onderwerp.

Sinds vanavond weten we dat bijna 70% de inwoners van Leiden deze RijnGouwelijn niet door de historische binnenstad wil hebben. Wat zal ik er van zeggen. Het is een uitspraak van het allerhoogste orgaan binnen onze democratie; de kiezers zelf. Mij past vooral respect voor die uitspraak en de komende tijd zullen we met deze nieuwe werkelijkheid aan de slag moeten. Ons college zal nu aan de slag moeten om het vraagstuk van de mobiliteit binnen onze stad op een andere manier op te lossen. De meest voor de hand liggende oplossing is niet meer beschikbaar. Binnen het college hebben we afgesproken dat we er wel van mogen balen, maar buikpijn krijgen we er niet van. Daar laat ik het dus maar bij.

Tot ziens